Səttar Bəhlul oğlu Bəhlulzadə 1909-cu il dekabr ayının 15-də Bakı yaxınlığındakı Əmircan kəndində anadan olmuşdur. Atası ona həmin il yanvar ayında vəfat edən qardaşı Əbusəttarın adını vermişdi. Səttar ərəbcə “örtən”, “gizlədən” deməkdir.
1920-ci illərdə Azərbaycanda peşə məktəblərinin fəaliyyətə başlaması ilə bir çox rəssamlıq məktəbləri də işıq üzü görməyə başlayır. Beləliklə ailəsi onun həvəs və istedadına biganə qala bilməyərək 1927-ci ildə Azərbaycan Dövlət Peşə Rəssamlıq Məktəbinə göndərir. Buradakı tələbəlik illərində müəllimi, məşhur rəssam Əzim Əzimzadənin diqqətini çəkir.
Burada o dövrün məşhur qrafika sənətçiləri V. A. Favorski, P. Y. Pavlinov, K. N. İstomin və L. A. Brunidən dərs almışdır. 3-cü kursda olarkən müəllimi tanınmış rəssam Q. M. Şaqal ona rəsm fakültəsinə keçməyi tövsiyə edir. Səttar heç tərəddüt etmədən bu təklifi qəbul edir və 3-cü kursdan təhsilini Şeqalın atelyesində davam etdirir. Realist sənət ənənələrini dərindən mənimsəyən rəssamın hazırladığı “Qadın Model” (1939) və “Qaraçı qadın” (1939) etüdləri bu dəyişikliyin bəhrəsidir. Moskvada yaşadığı illərdə müəllimindən aldığı təhsillə yanaşı, onun məsləhəti ilə Tretyakov qalereyasında və Puşkin muzeyində yerli və xarici rəssamların əsərlərinin surətlərini çıxarırdı. Görkəmli rəssam bu əsərlərin ona qazandırdıqlarını, xüsusən də bu araşdırmalar nəticəsində lirik rəsmlərə keçdiyini hər fürsətdə vurğulayırdı.
1960-cı illər Səttar Bəhlulzadənin yaradıcılığında kəskin dönüş nöqtəsi olub. O, kompozisiya həllində əhəmiyyətli dəyişikliklər edib.
Sonrakı illərdə Azərbaycanın bütün bölgələrinə səyahət edən Bəhlulzadə hər bölgəyə xas rənglərlə hazırlanmış silsilə əsərlər çələngi yarada bilmişdir.
Bəhlulzadə yaradıclığının son illəri rəssamın ustalıq illəri sayılır. İllərlə apardığı araşdırmalar nəticəsində kompozisiyanı yerləşdirməkdə dəqiqliyi, özünəməxsus rəng çalarları, ölçüləndirməkdə, işıq və kölgə yaratmaqda üstün məharəti Səttarın bu dövrdə Azərbaycan rəssamlığına gətirdiyi yeniliklər idi. Rəssam bu dövrdə lirik əsərlər yaratmağa davam etmişdir. Bu mərhələdə “Tut ağacı” (1970), “Azərbaycan bağlarında” (1970), “Dədəgünəş” (1970), “Göyçay” (1970), “Xəzər sahili” (1971), “Suraxanı torpağının qədim alovları” (1971), “Qədim Şamaxı” (1971), “Payız” (1972), “Şahnabad” (1972), “Əfsanəvi diyar” (1973), “Qırmızı mənzərə” (1973), “Azərbaycan nemətləri” ” (1974), “Laza ətrafı” (1974), “Dağ gölü” (1974) və s. kimi əsərləri rəsm etmişdir.
